اتحادیه‌ای که با اراده، تصمیم و حمایت معاونت سینمایی تشکیل شد و هدف از تاسیسش هم پایان‌دادن به اختلافات صنفی تهیه‌کنندگان بوده است؛ هدفی که نه‌تنها محقق نشده بلکه به اختلاف‌های تازه‌ای دامن زده است. جالب اینکه در دوره قبل هم به‌دلیل اختلافات صنفی در همسویی آشکار رضا میرکریمی مدیرعامل وقت خانه سینما و محمدرضا جعفری‌جلوه معاون امور سینمایی سابق، شورای عالی تهیه‌کنندگان تشکیل شد و به جای اتحادیه تهیه‌کنندگان فدراسیونی که شامل اتحادیه، کانون تهیه‌کنندگان و مجمع فیلمسازان می‌شد به‌وجود آمد و از سوی خانه سینما هم به رسمیت شناخته شد، اقدامی که خلاف آیین‌نامه خانه سینما صورت گرفت چون شرایطی که برای کنارگذاشته‌شدن یک صنف از عضویت در جامعه اصناف سینمایی در آیین‌نامه مصوب، پیش‌بینی شده بود در مورد اتحادیه صدق نمی‌کرد.
البته باید این نکته را نیز در نظر گرفت که زمان شکل‌گیری شورای عالی همه تشکل‌های تهیه‌کنندگی با همه اختلافاتی که با یکدیگر داشتند زیر یک سقف جمع شدند. شرایطی که در مورد اتحادیه فعلی تهیه‌کنندگانی صدق نمی‌کند.در واکاوی ریشه‌های اختلاف تهیه‌کنندگان کمی که به عقب‌تر بازگردیم ماجرا جالب‌تر می‌شود. چون آتش اختلاف میان اتحادیه و خانه سینما از زمان مدیرعاملی سیدضیاء هاشمی شعله‌ور شد. روزهایی که هاشمی به سبک نامه‌های تند و تیز امروزش علیه رئیس وقت اتحادیه مرتضی شایسته نامه‌های آتشین می‌نوشت. جالب اینکه قافله‌سالار مخالفت با اتحادیه حالا خود رئیس اتحادیه تازه‌تاسیس شده و مخالفان دیروز، رفقای شفیق امروز شده‌اند. جدای از تمام ایرادهای وارده به شیوه تشکیل اتحادیه، ورود این تشکل تهیه‌کنندگی در صدور پروانه ساخت از همه جالب توجه‌تر است. این اولین‌بار در 30 سال اخیر است که بخشی از بدنه سینما جای دولت نشسته و برای ممیزی فیلم‌های سینمایی آیین‌نامه تدوین می‌کند.
چیزی که امروز اعضای اتحادیه و مدیرکل اداره نظارت و ارزشیابی از آن دم می‌زنند با آنچه در دوران زنده‌یاد سیف‌الله داد رخ داد تفاوت ماهوی دارد. ضمن اینکه قوانینی که در زمان مرحوم داد به تصویب هیات وزیران رسید در دوره فعلی به‌سادگی زیر پا گذاشته می‌شود و معاونت امور سینمایی و تشکل تهیه‌کنندگان به جای پاسخگویی به نکات آشکار نقض قانون، یا آدرس غلط می‌دهند یا جنجال‌آفرینی می‌کنند. هر چه هست با تداوم این شرایط، ایده جمع‌کردن سینماگران زیر چتر واحد بیش از حد رویاپردازانه است آن قدر که بعید است گویندگانش نیز به آن اعتقاد داشته باشند.
